Domy przyszłości
W kilku poziomach kraty architekt planuje klatki prefabrykowanych mieszka , biur, sklepów, łącząc je w poziome ciągi, w całe dzielnice z ulicami i placami. Powstałaby w ten sposób nowa płaszczyzna ludzkiego życia, nowa powierzchnia ziemi, stworzona sztucznie z wymiennych elementów. Właśnie ta wymienność, zdolność przystosowania układu całości i części, aż do mieszkania włącznie, do periodycznych zmian, jest istotną cechą projektu Friedmana i większości przyszłościowych propozycji. Architekt uwzględnił również potrzeby obecnego miasta, zachowując co najmniej połowę powierzchni krat nie zabudowaną, dając światło i powietrze staremu Paryżowi. Również we Francji, przy współudziale Polaków, powstał projekt (1965-1969) miasta plastykowego. Podstawowym elementem jest mieszkanie, które może przyjąć zupełnie dowolny kształt i wielkość, zgodnie z wymaganiami użytkownika. Technologia polega na pokrywaniu formy pneumatycznej (balonu odpowiedniego kształtu) warstwami żywic organicznych o doskonałych właściwościach konstrukcyjnych i izolacyjnych, dowolnej barwie i stopniu przejrzystości. Istnieje możliwość całkowitej lub częściowej wymiany komórki mieszkalnej na nową, powiększenia jej, zmiany formy itp. Takie plastykowe mieszkania połączone byłyby w zespoły podwieszone na wysokich, 150-metrowych łukach konstrukcyjnych, we wnętrzu których biegłoby metro, poruszane sprężonym powietrzem. Badania modelowe we francuskich laboratoriach chemicznych dowiodły całkowitej możliwości budowy takiego zespołu
